بررسی اعتبار اندازه گیری دندانپزشکان در ارزیابی شاخص نیاز به درمان ارتودنسی با استفاده ازمدل بندی توافق

زمینه و هدف: معمولا دندانپزشکان در تشخیص نیاز به درمان ارتودنسی برای گروه مشترکی از افراد، دارای نظرات متفاوتی نسبت به استاندارد طلایی هستند. برای بررسی میزان تطابق اندازه های حاصل توسط دندانپزشکان با استاندارد طلایی و تعیین اعتبار اینگونه اندازه گیریها که دارای مقیاس ترتیبی می باشند، در آمار روشهایی از قبیل محاسبه ضرایب توافق و همچنین مدل بندی توافق موجود است. در این مقاله ابتدا مشکلات ضرایب توافق از قبیل کاپا و کاپا وزندار بیان گردیده و سپس بررسی اعتبار داده ها از طریق مدل بندی انجام می شود. هدف از انجام این کار ارایه جایگزین مناسبتر برای ضرایب توافق می باشد.روش بررسی: تحقیق حاضر که از نوع مقطعی می باشد بر روی داده های شاخص نیاز به درمان ارتودنسی انجام شده است. این شاخص که توسط یک دندانپزشک مجرب به عنوان استاندارد طلایی و ده دندانپزشک دیگر بطور مستقل، روی 51 کست استاندارد مطالعه ارتودنسی با استفاده از خط کش استاندارد dhc اندازه گیری شده است دارای پنج سطح عدم نیاز به درمان، نیاز جزیی به درمان، نیاز متوسط به درمان، نیاز شدید به درمان و نیاز بسیار شدید به درمان باشد، اما در این مقاله از شاخص اصلاح شده سه سطحی استفاده شده است. مدلهای آماری پارامتر قطری و پیوند یکنواخت نیز به عنوان مدلهای آماری مورد نظر مبنای استنباطها قرار گرفتند. در نهایت مدلهای مذکور به 10 جدول حاصل از نرخ گذاری متقاطع هر کدام از 10 دندانپزشک در مقایسه با استاندارد طلایی برازش داده شدند.یافته ها: در 6 مورد مورد مدل پارامتر قطری (با حداقل سطح معنی داری 0.34) و در 4 مورد دیگر مدل پیوند یکنواخت (با حداقل سطح معنی داری 0.36) برازش داشتند. نزدیکترین ارزیابی ها به استاندارد طلایی مربوط به دندانپزشکانی بود که برای آنها مدل آماری پیوند یکنواخت مناسب بود در حالی که دندانپزشکانی که برای آنها مدل آماری پارامتر قطری مناسب بود، نمونه ها را بسیار بالاتر از استاندارد طلایی ارزیابی کرده بودند.نتیجه گیری: همه دندانپزشکان کستها را بالاتر از استاندارد طلایی ارزیابی کردند بطوریکه کمترین مقدار نسبت بخت موضعی برابر 6.4 و بیشترین مقدار آن برابر 121.5 بود، بنابراین آموزش همه آنها برای اندازه گیری شاخص نیاز به درمان ارتودنسی لازم به نظر می رسد.